Pepijn van den Nieuwendijk
Pepijn van den Nieuwendijk is zijn creatieve carrière op de Koninklijke Academie van Beeldende Kunst in Den Haag begonnen. Hier deed hij de opleiding Grafische en typografische vormgeving. Na zijn studie begon hij te werken als illustrator, werd schilder en maakt nu naast zijn schilderijen voornamelijk beelden van keramiek. In Pepijn’s kunstwerken is een kunsthistorische achtergrond herkenbaar. Sprookjes, oude verhalen, historische feiten en mythologie spelen daarbij vaak de hoofdrol.
Voor Heinen Delfts Blauw maakt Pepijn een beeld in de vorm van een uitgestorven dodo. Onder de naam 'De Blauwe Dodo' lanceert hij dit haast mythische dier de eeuwigheid in. “De dodo speelt al lange tijd een rol in mijn werk”, vertelt Pepijn over zijn beeld. “Het feit dat de mens, met name de Nederlanders in de 17e eeuw, heeft bijgedragen aan het uitsterven van deze schattige vogel geeft mij een schuldgevoel. Dit is mijn manier om iets terug te doen voor de dodo, door hem zo het eeuwige leven te geven.”
De dodo sterft uit in dezelfde periode dat Delfts blauw porselein geboren wordt en dat is geen toeval. De onverschrokken handelaren van de VOC reizen over woeste zeeën naar Azië, op zoek naar Chinees blauw-op-wit porselein. De voorloper van Delfts blauw porselein. Onderweg maken ze een tussenstop op het eilandje Mauritius waar de dodo’s zonder natuurlijke vijanden leven. De zeelieden introduceren onbewust vijanden aan deze mollige grondvogels, zoals ratten, varkens en apen en de dodo sterft in een rap tempo uit. Een tiental dodo's zijn aan boord van de schepen meegenomen als bijzondere geschenken of curiositeiten.
"Een scherf laat maar een klein stukje van een groter geheel zien. Dit prikkelt de verbeelding en nodigt uit om te bedenken hoe de volledige afbeelding eruit zag."
“In mijn tentoonstelling ‘De Tijdreiziger’ blijkt dat de legendarische vogel niet in de 17e eeuw is uitgestorven, maar sindsdien op reis is”, zet Pepijn. “De ontheemde dodo zoekt naar soortgenoten en een veilige plek om te bestaan. Hij leeft voort omdat wij hem steeds afbeelden in boeken, kunst en films.” Van Nieuwendijk ziet zichzelf terug in de tragische vogel. “Ik reisde vroeger niet veel of ver, totdat ik voor een opdracht naar China moest en er een wereld voor me openging. Ook de dodo kwam nooit van zijn eiland, omdat hij niet kon vliegen. Tot hij plotseling werd meegenomen door zeelieden en zo zijn reis begon.”
In de kunstwerken van Pepijn zijn allerlei historische details te herkennen, zoals de geschiedenis van Delfts blauw aardewerk. “Als amateur-archeoloog vond ik tijdens mijn pubertijd vaak Delfts blauwe scherven, wat ik bijzonder interessant vond. Een scherf laat namelijk maar een klein stukje van een groter geheel zien. Dit prikkelt de verbeelding en nodigt uit om te bedenken hoe de volledige afbeelding eruit zag. Ongeveer twintig jaar geleden ben ik met keramiek gaan werken. Tijdens mijn werk in China, als onderdeel van een uitwisselingsproject tussen Delft en de porseleinstad Jingdezhen, maakte ik kennis met het Chinese blauw-op-wit porselein dat in de 17e eeuw de inspiratie vormde voor Delfts blauw. Dit gaf een nieuwe dimensie aan mijn werk.”
Zijn voorliefde voor Delfts blauw aardewerk smelt samen met geschiedenis en elementen uit comics en het circus. Het resultaat is een geheel eigen wereld, waarin de dodo nog springlevend is. Als een verdwaalde, Delfts blauwe scherf waarvan we maar een klein stukje zien en de rest mogen invullen met onze verbeelding.